Kunsthandel J.A. van Eijk

Gedempte glashaven 20-22 1919-1920

Kunsthandel J.A. van Eijk Molensteeg 12 Circa 1920-1921

NV Algemene Kunsthandel Visscherdijk 111 & Zeevischmarkt 5 1934-1934

1939 Kunsthandel de Oude Poort Delftschevaart 20

06-06 1939 Tentoonstelling in „de Oude Poort” De heer J. A. van Eijk heeft thans weer een

nieuwe kunsthandel geopend onder de naam „De oude Poort” en wel aan het

Rotterdamsche „Rokin”, dat de Delftsche Vaart zou kunnen worden als straks het Hofplein klaar is.

Zijn genre getrouw begint de heer Van Eijk met een tentoonstelling van gemengden aard,

waarbij veel romantiek. Een heel mooie teekening van Corn. Springer laat trouwens zien,

hoe romantisch de wereld een honderd jaar geleden nog was, en Domela Nieuwehuis,

de beroemde kunstverzamelaar, die het toch niet deed uit bekrompenheid, hield veel juist

van deze romantische periode, omdat er nooit beter werk in vakkundig opzicht geleverd

is dan juist door de romantische school. Men ziet dit op deze tentoonstelling ook aan

schilderijen van Leickert, De Heul, Carpentero, de Koekkoek’s, Ommeganck en anderen,,

en de volgende generatie heeft veel van hen geleerd, al nam ze meer vrijheid.

Een groot doek van Bastert, een klein stadsgezicht van Klinkenberg maken dit duidelijk

en ook het schilderij met poesjes van de beroemde schilderes Henriëtte Ronner toont,

hoeveel deze van haar voorgangers geleerd heeft. De kunst van mevrouw Ronner is wat op

de achtergrond geraakt, doch ze wordt ook nu nog geimiteerd.

Daar deze vrouw echter tot de grootste dierenschilders heeft behoord, is het beste

van haar werk niet te imiteren. Dat ziet men op deze tentoonstelling. Van de oudere

Rotterdammers vindt men schilderijen van Arps, van Heyenbrock, van Heyberg,

van Suze Robertsen, van Marinus Sohildt, van Nachtweh en anderen;

van de jongeren zijn er H.P. Groen, Van Mastenbroek, Mac Lean. En uiteraard ontbreken

Altmann en Weyns niet, beiden met een paar goede doeken. Typisch als beeld van de

ontwikkeling op dit gebied zijn de schilderijen van de twee Dordtsche Schotels.

De oude romanticus schilderde riviergezichten en zijn moderne nazaat doet het ook.

In sentiment zijn ze zelfs verwant, doch de degelijkheid der romantiek is een kwaliteit,

die dan het werk van den oude Schotel iets geeft, dat wij niet meer zo gemakkelijk

waarderen, maar dat toch, en niet enkel bij Schotel, toch mooier is dan we vaak willen toegeven.

Er is in de schilderkunst onzer romantische periode datzelfde wat Hildebrandt’s

„Camera Obscura” bezit. Ze past niet meer in onzen tijd, doen zodra we ons ermee gaan

bezig houden, dan neemt ze ons gemakkelijk mee naar dit tijdperk van groter

rust en groter intimiteit. Men leefde en bekeek de dingen nog op zijn gemak, men verzamelde

zijn indrukken in het tempo van den wandelaar. Nu worden ook de schilderijen in touringcar-tempo gemaakt.